Wanneer een werknemer wegens ziekte en/of arbeidsongeschiktheid uitvalt, is dat voor werkgevers vaak een kostbaar traject. In de eerste plaats moeten de werkzaamheden immers worden opgevangen. Daarnaast zal de betrokkene moeten worden begeleid; denk aan het plan van aanpak, re-integratie, etc. Maar bovenal rust op de werkgever in principe ook een loondoorbetalingsverplichting.
Op grond van de wet is de werkgever immers verplicht om minimaal 70% van het salaris door te betalen, met dien verstande dat het eerste ziektejaar het minimumloon moet worden doorbetaald. In de CAO of de arbeidsovereenkomst zijn echter vaak nog aanvullende afspraken gemaakt. Om te voorkomen dat werkgevers deze op hen rustende verplichtingen ontduiken, heeft de wetgever voor hen de mogelijkheden beperkt om tot een (eenzijdige) beëindiging van het dienstverband te komen.
Het regresrecht van de werkgever
Als de ziekte of arbeidsongeschiktheid het gevolg is van een gebeurtenis waarvoor een ander aansprakelijk is, biedt artikel 6:107a, lid 2 BW de werkgever de mogelijkheid om het door hem betaalde salaris gedeeltelijk op die derde te verhalen.
Maar wat kan dan eigenlijk wél en niet op aansprakelijke partij verhaald worden?
Het civiel plafond; alleen regresrecht over het netto loon
In de eerste plaats zijn de aanspraken van de werkgever beperkt tot het bedrag waarvoor de schadeveroorzaker jegens de benadeelde werknemer aansprakelijk zou zijn geweest, wanneer de werkgever geen loondoorbetalingsverplichting had gehad.
Aangezien een benadeelde over een schadevergoeding geen belasting hoeft te betalen, is de aansprakelijke partij enkel het netto loon als schadevergoeding verschuldigd. Als gevolg hiervan kan de werkgever enkel het nettoloon op de schadeveroorzaker verhalen. Dit wordt ook wel het civiel plafond genoemd.
Alleen regres ter zake verplichtingen
Daarnaast is het regresrecht beperkt tot de verplichtingen die op grond van de wet, de CAO of de arbeidsovereenkomst op de werkgever rusten. Wanneer de werkgever onverplicht meer betaalt dan waartoe hij gehouden is, kan hij dat meerdere dan ook niet op de aansprakelijke partij verhalen.
Een voorbeeld ter toelichting: indien partijen in de arbeidsovereenkomst hebben afgesproken dat de werkgever bij ziekte 85% van het salaris zal uitbetalen, kan de werkgever “slechts” het netto-equivalent van 85% van het reguliere loon op de aansprakelijke partij verhalen. Indien hij – uit coulance – toch 100% van het loon blijft voldoen, komt 15% voor zijn eigen rekening.
Overigens is dat op zich ook logisch. Anders zou de werkgever op kosten van de schadeveroorzaker “cadeautjes” aan de werknemer kunnen verstrekken.
Geen regres ter zake een loonsanctie
Indien de werkgever zijn re-integratieverplichtingen schendt, kan het UWV een loonsanctie opleggen. Een loonsanctie kan maximaal één jaar duren. Gedurende die periode blijft de werkgever verplicht om het salaris door te betalen. Tevens worden de beperkingen voor de werkgever tot beëindiging van het dienstverband verlengd.
In zijn arrest van 15 november 2022 heeft het gerechtshof Amsterdam geoordeeld dat de werkgever het salaris over de loonsanctie-periode niet op de schadeveroorzaker kan verhalen. Aan dat oordeel ligt, onder meer, ten grondslag dat de loonverplichting over die periode niet veroorzaakt is door de schadeveroorzaker. De loondoorbetalingsverplichting is immers het gevolg van (het besluit van) het UWV, of eigenlijk meer specifieke te wijten aan de eigen handelswijze van de werkgever. Die heeft immers, kennelijk, niet aan zijn re-integratieverplichtingen voldaan.
Vragen?
Wilt u een deel van de loonkosten van een zieke werknemer op een derde verhalen? Of wordt u als schadeveroorzaker door een werkgever ter zake aangesproken? Onze in arbeidsrecht gespecialiseerde advocaten bespreken graag met u wat zij voor u zouden kunnen betekenen.
