Iedereen sluit overeenkomsten. Veel mensen gaan zelfs veelvuldig meerdere contracten per dag aan. Denk aan de koop van een brood bij de bakker of de aankoop van een broek. Het aangaan van overeenkomsten is zo’n automatisme dat de meeste mensen er niet eens bij stilstaan.

Bij veel overeenkomsten is dat ook geen probleem. De essentialia van de overeenkomst (o.a. het onderwerp van de overeenkomst en de prijs) zijn voor beide partijen helder en het is niet rendabel om steeds alle opties uit te onderhandelen en/of op papier te zetten. In geval van discussies kan altijd worden teruggevallen op de wettelijke regeling.

De wet biedt onder meer regels voor de locatie en het moment van de levering, het tijdstip van betaling en wat partijen kunnen (of moeten) doen als hun contractspartner de afspraken niet nakomt.

In sommige gevallen is de overeenkomst echter dusdanig belangrijk of omvangrijk, dat partijen deze wél grotendeels of volledig uitonderhandelen. Clausules waarover dan frequent wordt onderhandeld, zijn onder meer een opzegregeling, een boetebepaling, de verplichting tot het stellen van zekerheid en/of de beperking of verlegging van aansprakelijkheid.

Voor zover de wet van regelend recht is hebben partijen deze mogelijkheid. Behoudens (semi-)dwingende wetgeving geldt in Nederland namelijk contractsvrijheid. (Semi-)dwingende wetgeving beoogt (één van) partijen te beschermen. Dit speelt, onder meer, in het huurrecht en het arbeidsrecht, maar ook het consumentenrecht is een typisch voorbeeld.

Het contractenrecht houdt zich echter niet alleen bezig met de inhoud van de overeenkomst, maar ook de totstandkoming daarvan (inclusief de pre-contractuele fase), de uitleg daarvan en de uitvoering en/of nakoming hiervan, inclusief het procederen over dit alles.

Bekijk een overzicht van alle artikelen over contractenrecht hier.